کد مطلب:45125 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:15

گنجینه پرسمان » زنان

اين كه پيامبر(صليالله عليه وآله) جملهاي با اين مضمون دارند كه زن مثل دنده كج است واگر او را راست كنيد مي شكند آيا به اين معنا است كه زنان را امر به معروف و نهي از منكر نكنيم ؟

جمله فوق كه از پيامبر اكرم (صليالله عليه وآله) نقل شده با وظيفه امر به معروف و نهي از منكر شوهر منافات ندارد ، قرآن مجيد نگهداري خانواده به تعليم و تربيت وامر به معروف ونهي از منكر را وظيفه همگان مي داند و مي فرمايد : (قوا انفسكم واهليكم ناراً) خود و خانواده خويش را از آتش نگاه داريد .( سوره تحريم آيه 6 ) بنابراين انسان در مقابل همسر و فرزند خويش مسؤليت سنگين و خطيري دارد در حديث ميخوانيم : هنگامي كه آيه فوق نازل شد كسي از ياران پيامبر (صليالله عليه وآله) سؤال كرد چگونه خانواده خود را از آتش دوزخ حفظ كنم ؟ حضرت فرمود : آن ها را امر به معروف و نهي از منكر مي كني اگر از تو پذيرفتند آنها را از آتش دوزخ حفظ كرده اي و اگر نپذيرفتند وظيفه خود را انجام داده اي .( نور الثقلين ج 5 ، ص 372 ) اما آن چه مهم است نحوه اجراي امر به معروف و نهي از منكر در خانه است حديث مورد سؤال ، ناظر به نحوهي اجراي اين وظيفهي الهي است و مردها را از سخت گيري بر حذر داشته است ، بديهي است كه زن ممكن است لغزشهايي داشته باشد اگر مرد در برابر هر لغزش و خطايي همسرش را مؤاخذه كند چه بسا زن به ايرادها و عتاب و خطاب هاي شوهر عادت ميكند و نسبت به او گستاخ تر مي شود در اين موارد بهتر است مرد خطاهاي كوچك همسرش را ناديده بگيرد و در مقابلش سر سختي و مقاومت نشان ندهد و در صدد تنبيه و انتقام جويي بر نيايد و حتي اصرار نكند مجرمّيت او را به اثبات رساند تا عذر خواهي كند زيرا زن ها در اين موارد معمولاً يك حالت لجبازي به خود مي گيرند ، اين موضوع همان تغافل است كه در اخلاق اسلامي مطرح شده است . در روايات مدارا كردن با زن از جمله حقوق زن بر مرد ذكر شده است . امام علي (عليه السلام) مي فرمايد : در هر حال بازن ها مدارا كنيد و با زبان خوش با آنان سخن بگوييد شايد اعمالشان را نيكو گردانند .( بحار الانوار ج 100 ص 223 چاپ بيروت) مديريت خانه بامردان است وشأن مدير اقتضاء مي كند خطاهاي كوچك را نا ديده بگيرد، امام صادق (عليه السلام) مي فرمايد : كسي كه زير دستانش را به خاطر خطاهاي كوچك تنبيه كند نبايد انتظار بزرگي ورياست داشته باشد .( همان ، ج 75 ص 272 )